De ziekte van Von Willebrand(VWD) is een erfelijke bloedstollingziekte. Honden met de ziekte van Von Willebrand hebben een mutatie in het gen dat verantwoordelijk is voor de productie van de van Willebrand factor. Bloedstolling is een ingewikkeld proces waarbij vele factoren moeten samenwerken om een beschadigde vaatwand te dichten. Eén van die stollingsfactoren is de Von Willebrand Factor (vWf), die in dat proces een lijmfunctie vervult die de bloedplaatjes aan elkaar en aan de vaatwand hecht. Samen vormen ze een soort net om het gat te dichten en de bloeding te stoppen. Daarnaast fungeert vWf ook als stabilisator en vervoerder van een ander stollingseiwit (factor VIII). Bij de ziekte van Von Willebrand wordt door het lichaam minder of een slechtere kwaliiteit van Willebrands Factor aangemaakt. De ziekte van Von Willebrand kent verschillende typen en subtypen waarbij de mate van ernst kan variëren van nauwelijks merkbaar, tot ernstige bloedingen met dodelijke afloop.

Indien een pup lijder is van deze genetische ziekte, openbaren de verschijnselen van deze ziekte zich ongeveer rond de vier weken. Deze ziekte kenmerkt zich door de vorming van zweren op de binnenkant van de oren, in de mond en op het tandvlees. Ook verwondingen of vorming van zweren op de poten en om de voetzolen en het uiteindelijk uitvallen van de nagels zijn voorkomende verschijnselen. De verwondingen zijn zeer pijnlijk en verhinderen de pups zich normaal te bewegen. Er is geen behandelingsmethode en de zieke pups zullen sterven of uiteindelijk volgt euthanasie. Dragers kunnen zonder DNA test onopgemerkt blijven en onwetend voor de fok worden ingezet. Zo heeft het defecte gen zich ongemerkt door de Duitse Staande Korthaar populatie kunnen verspreiden. Het is van het allergrootste belang dat toekomstige fokparen door middel van een DNA - test getest worden voordat ze worden ingezet.

Heupdysplasie (HD) is een ontwikkelingsstoornis van de heupgewrichten. Het kan erfelijk zijn, maar omgevingsfactoren spelen ook een rol bij de ontwikkeling. Een hond kan veel last hebben van HD, maar dat hoeft niet. Aan de buitenkant kun je niet zien of een hond HD heeft, dus als je hond goed kan lopen, hoeft dat nog niet te zeggen dat zijn heupen perfect zijn. Om echt te kunnen zien of je hond HD heeft, zijn (digitale) röntgenfoto’s van zijn heupen nodig.

Bij entropion draait het ooglid, boven of onder, naar binnen en raken de haren die normaal op het ooglid aanwezig zijn het oog. De haren die de oogbol raken geven irritatie aan het oog en veroorzaken ontsteking en beschadiging. Deze situatie dient zo spoedig mogelijk gecorrigeerd te worden.
Om een goede beslissing te kunnen nemen wat voor behandeling we in gaan zetten dienen we ons te realiseren dat we te maken kunnen hebben met primair en secundair entropion. Bij primair entropion is de aangeboren foute stand van het ooglid de oorzaak. Bij secundair entropion is het naar binnen draaien van het ooglid ontstaan doordat de hond zijn oogbol naar achter heeft getrokken (iets wat wij als mensen niet kunnen) t.g.v. pijn en hierdoor is het ooglid naar binnen gaan krullen. In de laatste situatie moeten we de oorzaak van de pijn zien te achterhalen, deze bestrijden en vervolgens zal het ooglid, indien de situatie niet te lang heeft bestaan, weer zijn normale positie aannemen. Ook beschadigingen van het ooglid kunnen een secundair entropion veroorzaken.